PRACE WROCŁAWSKIEGO ARTYSTY

Prezentacja twórczości jednego z najbardziej znanych wrocławskich twórców XX wieku. Eugen Spiro (1874-1972) był ósmym dzieckiem Abrahama Baera, kantora wrocławskiej synagogi Pod Białym bocianem i Fanny z domu Form. Uczęszczał do Gimnazjum św. Elżbiety, a ponieważ przejawiał zdolności muzyczne i rysunkowe zyskał wśród rówieśników przezwisko Rafael. Studiował w Królewskiej Szkole Sztuki i Przemysłu Artystycznego u profesorów Paula Schobelta, Carla Ernsta Morgensterna i Albrechta Bräuera. Nawiązał wówczas kontakt z wrocławskimi kolekcjonerami i mecenasami sztuki małżeństwem Toni i Albertem Neisserami. Studiował też w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, między innymi w klasie Franza von Stucka. W roku 1895 wziął udział we wrocławskim Salonie Lichtenberga prezentując swój Autoportret. Dzięki stypendiom artystycznym zwiedził Włochy. Podczas kolejnego pobytu nawiązał współpracę z pismem Jugend, które zamieszczało reprodukcje jego prac do końca istnienia czyli do roku 1921. W tym okresie tworzył w duchu secesji, potem jego twórczość ewoluowała w stronę postimpresjonizmu. W roku 1899 ponownie zamieszkał we Wrocławiu, a w rok później otworzył prywatną szkołę malarstwa i rysunku. W roku 1900 wziął udział w wystawie Stowarzyszenia Austriackich Artystów Plastyków Secesja w Wiedniu. Siostra Eugena, Elsa Dorothea zwana Baladine, która pozowała bratu do kilku portretów została żoną Ericha Klossowskiego (ich synem był znany malarz Balthus Klossowski). W roku 1903 wyjechał do Paryża, a pod koniec roku zaprezentował prace powstałe podczas wyjazdu w Salonie Lichtenberga we Wrocławiu. W roku 1904 przeniósł się do Berlina, latem wyjechał do Włoch z Tilią Durieux, którą poślubił jesienią. Była ona znaną aktorką (występowała w Ołomuńcu, Wrocławiu oraz na czołowych scenach Europy i Ameryki) oraz dramatopisarką i autorką opublikowanych wspomnień. Walczyła podczas wojny w partyzantce jugosłowiańskiej. W latach 1906-14 Eugen Spiro przebywał w Paryżu, działał w kręgu artystów z 'Café du Domé', z chwilą wybuchu wojny został zmuszony do opuszczenia Francji, z końcem wojny wrócił do Berlina, a w roku 1917 poślubił Elisabeth Saenger-Sethe. Podróżował po Dalmacji, Hiszpanii, Afryce, południowej Francji. W roku 1932 po raz ostatni prezentował swe prace we Wrocławiu. W roku 1935 wyemigrował do Paryża, gdzie został współzałożycielem i pierwszym prezesem Unii Wolnych Artystów. W latach 1937-38, gdy artysta poznał Lilli Jacoby, jego małżeństwo przechodzi kryzys. W roku 1940 Spiro uciekł z Paryża, w roku 1941 przez Marsylię, Hiszpanię i Portugalię dotarł do USA, gdzie poślubił Lilli Jacoby. W roku 1943 zorganizował swą pierwszą wystawę w Nowym Yorku. W roku 1964 ostatni raz odwiedził Niemcy. Umarł 26 września 1972 roku w Nowym Jorku.