Geometrie chaosu - Dystans

Tadeusz Sawa-Borysławski

Komisarz wystawy: Ewa Jasieńko

Tadeusz Sawa-Borysławski - ur. 1952 we Wrocławiu, architekt, grafik. Projektuje budynki, zespoły budynków, zajmuje się grafiką użytkową, rysunkiem i fotografią, tworzy instalacje i uczestniczy w pokazach intermedialnych. Autor wielu publikacji o architekturze i sztuce współczesnej. Prowadzi pracownię komunikacji wizualnej na Wyższej Szkole Sztuki Stosowanej w Poznaniu

Wystawy indywidualne:

• 1982 - Środowisko Plastyczne Dziecka, BWA, Piła
• 1987 - Sen, Galeria Foto-Medium-Art, Wrocław
• 1987 - Forma w przestrzeni, Galeria M w Muzeum Architektury, Wrocław
• 1988 - Kamień na kamieniu, Galeria SARP - Rynek, Poznań
• 1991 - Grafika, Galeria na Półkolu, Klub Dziennikarza, Wrocław
• 1991 - I love Metropolis, Galeria Klubu Dziennikarza, Wrocław
• 1992 - Europa, Galeria Pod Plafonem, Wrocław
• 1994 - Plakat, Galeria Pod Plafonem, Wrocław
• 1995 - Grafika muzyczna, Galeria Filharmonii, Wrocław
• 1997 - Tadeusz Sawa-Borysławski - grafik designer, BWA Design, Wrocław
• 1998 - Siedem wymiarów - historia naturalna szkicu, Galeria Entropia, Wrocław (z Rafałem Augustynem)
• 1999 - Obraz na pozór, na pozór – obraz, Muzeum Arsenał, Wrocław, (z Jerzym Olkiem i Rafałem Augustynem)

Udział w ważniejszych wystawach zbiorowych

• 1990 - XIII Międzynardowe Biennale Plakatu - Warszawa
• 1991 - 3RD International Poster Triennial - Toyama
• 2000 - 2005 Komplex symplexu - Polska / Europa
• 2000 - 2005 - Czarny salon KOK, Kłodzko
• 2000 - II Biennale Fotografii, BWA Arsenał, Poznań
• 2004 - 8-e Quinzaine Photographique Nantaise, Nantes

DYSTANS,

to prezentacja Tadeusza Sawy-Borysławskiego z autorskiego cyklu Geometrie chaosu. Jest formą wyrażenia potrzeby zebrania myśli i uporządkowania dotychczasowej pracy twórczej - dystansu do niej, ale też - przygotowaniem do kolejnego projektu p.n. Metropolis III.

Doświadczenia architektoniczne poprzez narzędzie - fotografię - stają się materiałem do budowania kompozycji o charakterze graficznym. Te znowu, po przetworzeniu, budują iluzje nowych, innych przestrzeni. Tadeusz Sawa- Borysławski od dawna stara się wykorzystywać swoje własne doświadczenie architektoniczne do projektowania grafiki. Projekty graficzne wykonywane w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych dla festiwali Musica Polonica Nova i Wratislavia Cantans są tego przykładem. Medium, pośrednikiem, jest tu fotografia. Budowane w ten sposób kompozycje graficzne są inspiracją do tworzenia określonych detali architektonicznych (Sawa- Borysławski postrzega architekturę raczej poprzez detal właśnie, twierdzi czasem, że po to projektuje budynki, by zdobyć kolejne ujęcie nadające się do graficznej przeróbki).

W Muzeum Architektury Tadeusz Sawa-Borysławski pokazuje prace z kilku cykli.

Trzy prace z serii Obecność pochodzą jeszcze z 1987 roku, powstały na Warsztatach Gierałtowskich. Fotografia żerdzi płotu w postaci czarnego trójkąta, kompozycja śladu roweru na ścieżce ułożona w kwadrat drewnianej obudowy studni, kompozycja z fotografii wiejskiej chałupy, stały się początkiem poszukiwań i studiów nazwanych geometriami chaosu.

Montaże z seri Nantes pokazywane były po raz pierwszy na festiwalu sztuki we Francji w roku ubiegłym (8-e Quinzaine Photographique Nantaise, Nantes 2004). To kompozycje składane z sześciu fotografii. Motywy architektoniczne pokazywane na nich wzajemnie się przenikają i zachodzą na siebie, budując figury geometryczne o zupełnie odmiennych kształtach od materiału wyjściowego. W uzupełniających je rekompozycjach wykonywanych techniką komputerową, tworzone są kolejne geometrie już o przestrzennym, architektonicznym charakterze.

W projektach kilimów (archilimy) pojawia się balansowanie na pograniczach kultur wschodu i zachodu. Na wystawie w Muzeum Architektury autor prezentuje osiem projektów kilimów opracowanych na bazie własnych fotografii znanej, przedwojennej architektury Wrocławia (Archilimy Poelzig 1 i Poelzig 2, archilim Neumann, archilim Heim&Kempter i inne). Kompozycje zdjęć układane na zasadzie funkcjonowania kalejdoskopu tworzą nastroje i klimaty zupełnie odmienne od materiału wyjściowego. Mają związek z istotą procesu oswajania się ludności osiedlonej we Wrocławiu po 1945 roku z obcą im, przedwojenną architekturą miasta. Same w sobie są oswajaniem tej architektury, sprowadzeniem jej do motywu ludowego kilimu.