Galeria czynna pon-pt 13.00-19.00

oraz w soboty 8.09., 15.09 i w niedzielę 9.09. w godz. 13.00 - 19.00

Galeria nieczynna w poniedziałki 10.09, 17.09., 24.09.

Pochodząca z Wrocławia młoda artystka przygotowała projekt o pamięci i tęsknocie za materialnością fotografii w erze cyfrowej.

Wszystko zaczęło się od znaleziska w piwnicy. Znalazłam w niej pudło wypełnione zdjęciami do dokumentów z różnych okresów – opowiada fotografka Katarzyna Wojtas. Jedne w lepszym, stanie inne w gorszym. Na każdym rewersie fotografii był podpis, dedykacja. Uderzył mnie fakt ich porzucenia. Podpisy świadczyły o tym, że osoby ze zdjęć były komuś bliskie, mimo to leżały zapomniane w wilgotnej piwnicy. Zadawałam sobie pytanie, co się stało z tymi ludźmi czy z właścicielem fotografii. Wiemy, że wszystko przemija, odchodzi w zapomnienie, ale czy zawsze musi tak być?

Katarzyna Wojtas po zeskanowaniu znalezionych portretów usunęła w programie graficznym twarze ludzi, nadając fotografiom w ten sposób abstrakcyjnego, ale i uniwersalnego charakteru. Następnie stworzyła z tego instalację, którą potocznie nazywa „mapą snu”, na której możemy prześledzić drogę sennych wyobrażeń. Co ważne, aranżacja obiektów nigdy nie jest taka sama, zależy od miejsca, w którym się znajduje.

Jak sama artystka podkreśla, ta praca dotyczy archiwum, a co za tym idzie czasu i materialności. Chodzi o tęsknotę za materialnością fotografii w erze cyfrowej. Materialność znaczy, że jesteśmy – pozostawiamy po sobie ślad.

"Wielowarstwowość jest tutaj bardzo ważna. Zależy mi na mnogości interpretacji. Jednocześnie chcę, aby praca była prosta".

kurator: Mariusz Jodko

Katarzyna Wojtas (ur. 1992) – fotografka, mieszka i pracuje we Wrocławiu. Absolwentka Wydziału Komunikacji Multimedialnej na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Swoje prace pokazywała m.in. na OFFFestivalu w Bratysławie, gdzie w 2016 roku zadebiutowała wygrywając ONAward. Opiera się na fotografii połączonej z innymi mediami. Tworzy instalacje, książki i obiekty. Próbuje kształtować formy, które nie podlegają logicznemu kryterium, ale bazują na subiektywnych skojarzeniach i formalnych podobieństwach. Skupia się na relacjach archiwum i pamięci. W swoich pracach pyta o miejsce człowieka w archiwum. Fotografię traktuje jako medium – technikę, narzędzie jedno z wielu możliwych, które służy jej do wykreowania wcześniej nieistniejącego bytu. Unika racjonalnego myślenia. Stara się nie narzucać niczego odbiorcy. Interesuje ją wielość interpretacji.

Program wydarzeń towarzyszących

sobota, 8.09.2018, godz 15.45, oprowadzanie kuratorskie