Księżyc jest jak Feniks, odradza się i wynurza się z czeluści ciemności, aż uzyska swoją pełnię rozświetlając niebo by znów kawałek po kawałku, zatopić się w czerni. Nazywany „okiem nocy” staje się namiastką dnia, echem idei doskonałości. Ale sam istnieć nie może. Potrzebuje swego nieodłącznego współtowarzysza Słońca. Prostymi graficznymi środkami starałem się pokazać w moich pracach Księżyc, ograniczając się do czerni - koloru nocy - kontrastującej wobec grafitów, szarości z dodatkiem mglistej bieli rozświetlonego przez księżyc nieba. Bez słońca staje się On czarną tarczą na czarnym tle. Słońce jest potrzebne Księżycowi do istnienia, Ono decyduje w jakim ujęciu pokaże się księżyc nadając mu blask. To Ono zamienia Księżyc w "Słońce Nocy”.