Człowiek rozsądny przystosowuje się do świata; nierozsądny nie ustaje w próbach przystosowania świata do siebie. Zatem cały postęp zależy od ludzi nierozsądnych.

G. B. Shaw.

Realizować opowiadania Rolanda Topora bez słów to nierozsądne wyzwanie, bo jak przedstawić świat jego postaci wiarygodnie, a nie tylko jako śmieszno-straszny absurd?

Według mnie, absurd najlepiej ukazuje ludzkie słabości, śmieszności, dziwactwa i daje możliwość oswojenia tych cech. Dzięki temu to, co w człowieku „nieładne”, staje się walorem, czymś ciekawym, a nawet godnym snucia opowieści. Czytając opowiadania Topora, analizując dzieła surrealistów, fascynując się dadaizmem, widzę wspólne, poruszające poczucie samotności bohatera. W tym kontekście uważam absurd jako bardzo ludzki. Dzięki niemu można odpocząć od wszechobecnego dążenia do doskonałości. Czasem może on tylko zadziwiać, ale to już coś. Zdziwienie jest istotne, bo nakłania do zadawania pytań. W „Café Panique” staramy się pokazać różne przypadki ludzkie i rozmaite odsłony samotności. Podejmowane próby jej oswojenia są czasem absurdalne, czasem smutne lub beznadziejne, albo śmieszne i krępujące. Jednak, jeśli spektakl pozwoli choć trochę przyjąć nas samych takimi, jacy jesteśmy, to znaczy, że było warto.

Joanna Gerigk

Twórcy spektaklu:

z inspiracji zbiorami opowiadań Cztery róże dla Lucienne oraz Najpiękniejsza para piersi na świecie Rolanda Topora

• scenariusz i reżyseria: JOANNA GERIGK
• scenografia: MICHAŁ DRACZ
• wykonanie rekwizytów: ALEKSANDRA STAWIK
• muzyka: SEBASTIAN ŁADYŻYŃSKI

nagrań dokonał zespół pod kierownictwem kompozytorem w następującym składzie:

• trąbka, flugelhorn: Jan Chojnacki
• saksofony: Adam Bławicki
• saksofony: Jan Kantner
• puzon: Szymon Rybitw
• perkusja: Michał Malina Malińska
• fortepian: Filip Miguła
• kontrabas: Bartłomiej Chojnacki
• skrzypce: Wojciech Bolsewicz
• skrzypce: Krystyna Wasik
• altówka: Małgorzata Szczepanowska
• wiolonczela: Ania Rodak

• wokaliści: Natalia Szczypuła, Aleksandra Wysocka

• programowanie, instrumenty wirtualne: Sebastian Ładyżyński

• światła: Bartłomiej Jan Sowa

OBSADA:

• Mężczyzna I – MARIUSZ SIKORSKI
• Piosenkarka, Cleo – MONIKA ROSTECKA
• Muza negatywna, Kobieta – ANNA NABIAŁKOWSKA
• Julien – KRZYSZTOF SZCZEPAŃCZYK
• Dyrygent, Lekarz – ARTUR BORKOWSKI
• Poeta Coco Paco – JAN KOCHANOWSKI
• Mężczyzna II, Artysta malarz – MATEUSZ KOWALSKI
• Kelner – ZBIGNIEW SZYMCZYK
• Orkiestra jazzowa – ARTUR BORKOWSKI, PAULINA JÓŹWIN, JAN KOCHANOWSKI, ANNA NABIAŁOWSKA, KRZYSZTOF SZCZEPAŃCZYK
• Goście z nosami – ARTUR BOROWSKI, AGNIESZKA DZIEWA, JAN KOCHANOWSKI, ANNA NABIAŁKOWSKA
• Celebryci – ARTUR BORKOWSKI, JAN KOCHANOWSKI, MATEUSZ KOWALSKI, ANNA NABIAŁOWSKA, MONIA ROSTECKA, KRZYSZTOF SZCZEPAŃCZYK
• Łososie – AGNIESZKA DZIEWA, PAULINA JÓŹWIN, MATEUSZ KOWALSKI

Obsługa techniczna sceny w trakcie przedstawienia: - Montażysta, kierownik techniczny: Krzysztof Kowalski - Garderobiany: Adam Mickiewicz - Realizacja światła: Bartłomiej Jan Sowa, Radosław Ofierski - Realizacja dźwięku: Szymon Tomczyk

Zdjęcia w galerii: Natalia Kabanow

Premiera:

• 9 lutego 2017, na Scenie na Świebodzkim, Teatr Polski we Wrocławiu