Komiczno-absurdalna historia pewnego ignoranta, jego żony i ich akwarium. Para egzystuje obok siebie a ich związkowi brakuje harmonii. Trzy istoty, próbując porozumieć się ze sobą, uderzają bezwładnie, niczym fale o brzeg. Nie wiemy, jaka jest ich rola, kim są, ani dlaczego je oglądamy. Robią wszystko, by zająć obce terytorium. Może to ryby?

Para je posiłek - ryby. Para jest tak bardzo zajęta sobą, jedzeniem, swoimi problemami, manipulacjami, że nie zauważa ryb w akwarium. Ryb, z których jedną właśnie spożywa. Z których każda ma własne życie, i własne imię, i też zajęta jest swymi problemami. Tę dziwną przestrzeń wypełnia dynamika trójkąta.

Para rozmawia i patrzy na akwarium. „Kanibale, my ryby - nie mięso”, myślą ryby i dalej próbują zdobyć stały ląd. Pierwszy Świat i Trzeci Świat obok siebie, przelotny kontakt, zdziwienie. Czego ryby od nas chcą… a potem powrót do bezpiecznej przestrzeni rybiej istoty… Z rozmowy dowiadujemy się, że mężczyzna ma na imię Otto a jedna z ryb Wanda. „To czyste szaleństwo” – powiecie teraz. – „Tak, i macie całkowitą rację. Ale nie zapominajcie, że wszyscy siedzimy w tej samej łodzi.”

HELENE WEINZIERL - w roku 1995, po dziesięcioletniej pracy jako tancerka, austriacka choreografka Helene Weinzierl założyła kompanię cieLaroque/helene weinzierl, z którą odwiedziła liczne festiwale m.in. w USA, Japonii, Ameryce Południowej, Singapurze, Rosji i w całej Europie, goszcząc w ponad 200 miastach. Jest dyrektorką artystyczną festiwalu per.form>d

cieLaroque/helene weinzierl zalicza się do tych austriackich grup tańca współczesnego, które od ponad 15 lat najczęściej podróżują ze swoimi spektaklami za granicę. Niektóre z projektów łączą taniec i grę aktorską, inne z kolei operują wyłącznie jasnym i intensywnym językiem ruchowym. W ostatnich latach, obok tych środków wyrazu, artystki i artyści stosują także wideo oraz metody twórcze z innych dziedzin. Prawie wszystkie produkcje są sztuką zaangażowaną.

"Pusta przestrzeń stanowi dla mnie, jako tancerki i choreografki, swoistą carte blanche dla moich prac. Gdy tylko tę przestrzeń wypełniają swą obecnością ludzie, zaczyna ona żyć, nasącza się motywami, które powodują, że powstaje więź z człowiekiem i ze wszystkim, co oznacza bycie człowiekiem. Kiedy próbuję opracowywać obrazy choreograficzne, przypominające abstrakcyjne figury architektoniczne, w większości prac i tak na pierwszy plan wysuwa się człowiek, konkretny, razem ze swym współdziałaniem z innymi. Dlatego sztuka zaangażowana, tematy społeczno-polityczne są dla mnie tak interesujące. Myślę także, że na tym polega zadanie sztuki, by ukazywała niedociągnięcia systemowe. Ja sama pokazuję więc, jak jest, a widzom pozostawiam odpowiedź na pytanie „dlaczego?” A jeśli publiczność znajdzie odpowiedź, to znaczy, że wykorzystałam przestrzeń i język ruchu w najlepszy sposób.”

Helene Weinzierl

Koncepcja i choreografia: Helene Weinzierl

Taniec: Yuri Korec, Viviana Escalé (lub Emil Leeger)

Muzyka: Oliver Stotz

Światła: Peter Thalhamer

Współprodukcja: Festival Junge Künstler Bayreuth, KosmosTheater Wien, tanzimpulse Salzburg i Theater im Ballsaal Bonn