Wykład zostanie poświęcony kwestii twórczej interpretacji doświadczeń Stanisławskiego w pracy z aktorem dokonanej przez jego wychowanków. „Prawdziwi uczniowie nigdy nie są uczniami” – pisał Jerzy Grotowski w swojej Odpowiedzi Stanisławskiemu, przywołując przypadek Wachtangowa. Grotowski uważał, że „odchylenie” wobec „systemu” Stanisławskiego dokonane przez Wachtangowa w Księżniczce Turandot spotkało się z całkowitą akceptacją samego Stanisławskiego. W świetle dokumentów, opublikowanych wiele lat po powstaniu tekstu Grotowskiego, nie jest to wcale oczywiste. Jednak nie w tym rzecz, by rewidować dziś osobiste relacje Stanisławskiego i jego uczniów, lecz by przyjrzeć się, na czym polegały owe „odchylenia”: w jaki sposób Jewgienij Wachtangow i Michaił Czechow przyswajali dorobek swego Mistrza, jak go interpretowali, i jak znajdowali własną metodę/metody, dzięki którym sami stali się prekursorami dla następnych pokoleń. Wykład otwarty Wstęp wolny