Richard Reichensperger w posłowiu do książki celnie zauważa, że Aichinger jako Żydówka, która przeżyła Zagładę przekornie wpisuje się w kulturalny dorobek Austrii, ponieważ: "Cesarze z dynastii Habsburgów nosili, obok wielu innych, tytuł 'Królów Jerozolimy' i 'Książąt Oświęcimia'." Między tymi dwoma biegunami zawiera się topos poezji llse Aichinger, z tego napięcia wyrasta język cierpienia, wciąż łatwej do zranienia nadziei i stanowczej obrony tych, którzy zostali zepchnięci na margines, stratowani przez historię powszednią i powszechną. Ilse Aichinger urodziła się w 1921 w Wiedniu. Jej rodzina ze względu na żydowskie pochodzenie była prześladowana przez nazistów. Debiutowała w 1945 tekstem Czwarta brama, w którym jako pierwsza austriacka pisarka opowiedziała o obozie koncentracyjnym. Trzy lata później wydała pierwszą powieść Większa nadzieja, w której opisała wojenną codzienność w Wiedniu. W 1952 roku opublikowała zauważony przez krytykę zbiór opowiadań Mowa pod szubienicą, wydany ponownie rok później pod zmienionym tytułem Skrępowanie. Za swoją twórczość otrzymała liczne wyróżnienia literackie, m.in. w 1952 roku Nagrodę Grupy 47, a w 1995 roku Austriacką Nagrodę Państwową w Dziedzinie Literatury.

Prowadzenie: Warszawa: Justyna Sobolewska; Łódź: Zdzisław Jaskuła; Kraków: Anna Marchewka; Wrocław: Prof. Edward Białek

Partnerzy: Biuro Literackie, Seria Kroki/Schritte, Uniwersytet Wrocławski - Biblioteka Austriacka, Teatr Nowy im. Kazimierza Dejmka w Łodzi, Arteteka WBP w Krakowie