Zapraszamy do Dolnośląskiego Centrum Fotografii "Domek Romański" na wystawę fotografii Zdzisława Beksińskiego.

w piątek 27 kwietnia 2012 r. o godz. 17.00 w Dolnośląskim Centrum Fotografii „Domek Romański" we Wrocławiu otwarta zostanie wystawa uważanego obecnie za jednego z najwybitniejszych i najbardziej oryginalnych tworcow wspołczesnych - Zdzisława Beksińskiego. Dzięki uprzejmości Muzeum Historycznego w Sanoku mamy możliwość zaprezentowania kilkudziesięciu czarno-białych fotografii oraz 19 kolorowych grafik, z rożnych etapow tworczości artysty. Wystawa czynna będzie *do 31 maja *2012 roku.

O Zdzisławie Beksińskim i jego tworczości fotograficznej pisze Dorota Szomko-Osękowska z Muzeum Historycznego w Sanoku:

Zdzisław Beksiński (1929-2005) - fotografik, malarz, rzeźbiarz, grafik komputerowy, obecnie zaliczany do najciekawszych wspołczesnych artystow polskich. Zanim odnalazł indywidualny, właściwy sobie styl, przeszedł rożne etapy poszukiwań zarowno technicznych, jak i formalnych. Dojrzała, w pełni ukształtowana osobowość tworcza ujawniła się na początku lat 50. w fotografii artystycznej, będącej swego rodzaju rekompensatą za niespełnione marzenia o reżyserii. Trwający zaledwie kilka lat okres zaowocował wybitnymi, nowatorskimi realizacjami, ktore zostały zauważone i docenione przez krytykę. W latach 90. Beksiński zostaje ponownie odkryty jako wyrazisty, kreatywny i poszukujący tworca wyprzedzający trendy, ktore w fotografii pojawiły się znacznie poźniej.

Muzeum Historyczne w Sanoku posiada bogaty zbior fotografii artystycznej oraz tysiące negatywow (z niektorych nigdy nie powstały odbitki). Innowacyjne podejście oraz niekwestionowane walory estetyczne prac spowodowały, że Beksiński do dziś uważany jest za jednego z najwybitniejszych i najbardziej odkrywczych fotografikow lat 50. Już w tych wczesnych pracach ujawnił się indywidualny, specyficzny sposob percepcji rzeczywistości, charakteryzujący całą poźniejszą tworczość artysty.

Najbardziej kreatywne pod względem artystycznym poszukiwania przypadają na połowę lat 50. Beksiński rozpoczynając od miękkich, jasnych fotogramow architektury czy pejzażu, przeszedł do kompozycji abstrakcyjnych, opartych na mikrostrukturach i makrofotografii, oraz do prac wykonywanych w czystym bromie. Wyraźnie zaznaczył się także nurt pseudoreportażowy, obrazujący monotonny, melancholijny rytm miasteczka - odrapane mury, deski płotu, smętne baraki. Rownocześnie wykonywał intrygujące, otulone miękkim światłem portrety, ktorych ulubioną modelką była żona Zofia. Niekonwencjonalnym potraktowaniem wyrożniały się akty, w ktorych procz ciekawie skadrowanego ciała modelki chodziło o coś więcej - o stworzenie intrygującej, niejednoznacznej atmosfery wzbudzającej u odbiorcy określone emocje. Zaskakująca, niepokojąca czasami estetyka prac, nierzadko wykraczała poza klasycznie pojmowane piękno. Potraktowane w specyficzny sposob portrety niejednokrotnie więcej mowiły o samym autorze niż o modelu. Tematyka niektorych prac oscyluje wokoł kwestii najbardziej istotnych, egzystencjalnych - śmierci, przemijania, samotności. Krzyże, nagrobki czy portrety o wydźwięku symbolicznym, jak chociażby zestawienie gładkiej twarzy dziecka z pomarszczoną skorą staruszki, czy portret z wydartą, pokrytą maseczką lub owiniętą sznurem twarzą, sugerują określone treści i skojarzenia. Zestawy_ _fotograficzne, bazujące na skojarzeniach słownych, budujące określony nastroj były ostatnimi pracami. Krytyka, akcentując nowatorski sposob potraktowania fotografii, klasyfikowała artystę przede wszystkim jako tworcę awangardowego, wyprowadzającego fotografię poza konwencjonalne ramy. W odniesieniu do jego tworczości pojawiały się takie określenia jak „fotografia subiektywna" czy „antyfotografia". Beksiński nigdy nie traktował tego medium jako środka utrwalającego rzeczywistość, dokumentującego istniejący zewnętrznie obiektywny świat, raczej jako osobistą kreację tego świata poprzez właściwą sobie ekspresję. _Aranżował, tworzył scenografię nieustannie myśląc o właściwej, implikującej specyficzny nastroj kompozycji. W 1959 roku całkowicie zrezygnował z aparatu jako narzędzia kreacji artystycznej na rzecz malarstwa, rysunku i rzeźby. Do dzisiaj jednak ten znakomity dorobek fotograficzny o niewątpliwych walorach estetycznych budzi zachwyt i pozytywne reakcje zarowno krytyki jak i odbiorcow. _

Swego rodzaju nawiązaniem, w zupełnie innej już formie, do uprawianej w latach 50. fotografii artystycznej była grafika komputerowa, a właściwie kolaże fotograficzne. Tworząc kompozycje artysta korzystał z surowca jakim były własne bądź cudze zdjęcia, ktore po wprowadzeniu za pomocą skanera do komputera poddawał fragmentaryzacji, deformacji, przetworzeniu. Ze zmodyfikowanego materiału wyjściowego powstawały oryginalne, w pełni autorskie wizje, korespondujące najbliżej w warstwie wizualnej z realizacjami malarskimi okresu fantastycznego. Pomimo zmiany środka wyrazu to, co najbardziej charakterystyczne dla tej tworczości jest nadal obecne - pewien specyficzny nastroj grozy, niepokoju, tajemnicy… Kompozycje te niewątpliwie są efektem pełnej pasji i zaangażowania pracy, a przede wszystkim wielkiego talentu artysty, niezmiennie dążącego do wyrażenia w pełnych wewnętrznego dramatu i niepokoju wizjach swoiście pojętego piękna.

Ekspozycja dostępna będzie dla zwiedzających od poniedziałku do soboty w godz. 10.00-18.00. Bilety 2 zł, ulgowe 1 zł. W poniedziałki wstęp bezpłatny.

bilety:

ulgowy: 1 zł, normalny: 2 zł