Pochwała niekonsekwencji Leszek Kołakowski, Pochwała niekonsekwencji. Pisma rozproszone z lat 1955-1968, red. Zbigniew Mentzel, Puls, Londyn 1989, wyd. II Londyn, 2002.

Maciej Albrzykowski, Grażyna Jaskierska, Eugeniusz Minciel, Urszula Wilk

„… Rasa chwiejnych i miękkich, rasa niekonsekwentnych, tych właśnie, ktorzy z łatwością jedzą na obiad kotlety, ale dla ktorych zarżnięcie kury jest wyczynem absolutnie niewykonalnym; ktorzy nie chcą zachowywać się nielojalnie wobec ustaw państwowych, ale nie piszą donosow do tajnej policji; ktorzy udają się rownież na wojnę, ale w sytuacji beznadziejnej raczej idą do niewoli, niż giną na pozycji utrzymanej do końca; ktorzy cenią prawdomowność, ale bynajmniej nie mowią znajomemu malarzowi, że namalował kicz, lecz przeciwnie-wypowiadają niepewnym głosem pochwały, w ktore nie bardzo wierzą; słowem -rasa ludzi niekonsekwentnych jest nadal źrodłem nadziei na to, iż, być może, gatunek ludzki zdoła się jeszcze utrzymać przy życiu. Jest to bowiem ta sama rasa, z ktorej część wierzy w Boga i w wyższość zbawienia wiecznego nad dobrem doczesnym, a jednak nie domaga się przywrocenia stosow dla heretykow; z ktorej inna część nie wierzy w Boga i akceptuje rewolucyjne środki przemian społecznych, ale odrzuca sposoby działania, ktore wydają się sprzyjać takim przemianom, o ile sposoby te przeczą jawnie pewnej tradycji moralnej, w ktorej zostali wychowani.

Innymi słowy, konsekwencja zupełna jest identyczna z praktycznym fanatyzmem, niekonsekwencja jest źrodłem tolerancji….."

Leszek Kołakowski „ Pochwała niekonsekwencji" z Nasza wesoła apokalipsa. Wybor najważniejszych esejow.

bilety:

Wstęp wolny