Richard Strauss

"Kobieta bez cienia" Ryszarda Straussa z 1919 r. jest bez wątpienia apogeum tworczości kompozytora. Wystawienie spektaklu angażuje ogromne środki orkiestrowe i stawia wysokie wymagania śpiewakom.

Treść pełnego symbolicznych znaczeń libretta H. Hofmannsthala ma coś z ducha Mozarta. Osobliwość warstwy tekstowej może zaskakiwać, ale to ona w dużej mierze stanowi o absolutnej niepowtarzalności tej opery symbolicznej. Autor wprowadził do utworu dwie pary: duchow - cesarza i cesarzową - oraz ludzi - farbiarza Baraka i jego żonę - i splotł ich losy, łącząc je motywem cienia. Obie pary nie mogą sie ze sobą porozumieć i obie grzeszą bezowocnym związkiem, a nienarodzone dzieci i cień to głowny temat tego pełnego zagadek utworu. To opowieść o miłości, o jej pierwotnej magicznej sile i jej zwyczajnym, ludzkim wymiarze.

Jest to pierwsza polska inscenizacja tego utworu w reżyserii Hansa-Petera Lehmanna.