2008 - USA, Wielka Brytania

• reżyseria Marina Zenovich
• scenariusz Marina Zenovich, Joe Bini
• zdjęcia Tanja Koop
• muzyka Mark De Gli Antoni
• czas trwania: 99
• dystrybucja: Kino Świat

Rok 1977. Roman Polański, ktory po sukcesie filmow Chinatown i Dziecko Rosemary ma u stop cały filmowy świat, zostaje aresztowany w Los Angeles. Oskarża się go o uprawianie seksu z 13-letnią dziewczynką. Reżyser staje się ofiarą bezprecedensowego w dziejach Hollywood medialnego spektaklu. Brukowce oskarżają go o organizowanie satanistycznych orgii. Akt oskarżenia prezentuje 37-letni członek kongregacji mormońskiej. Sędzia przed ogłoszeniem wyroku zwierza się znajomemu, że "da popalić temu polskiemu sukinsynowi". Polański ucieka ze Stanow w dniu ogłoszenia wyroku, łamiąc zasady zwolnienia warunkowego. Nie wraca tam już nigdy. W 2003 roku Oscara za film Pianista odbiera w jego imieniu Adrien Brody.

Marina Zenovich poświęciła pięć lat życia na rozjaśnienie mrokow tamtego procesu. Powstał film fascynujący, wyciągający na światło dzienne nieznane wcześniej fakty. Pojawiają się w nim ludzie, ktorzy nigdy dotąd nie wypowiadali się w tej sprawie. Dla części z nich jest to okazja, by zadośćuczynić Polańskiemu - po latach wydaje się, że cała historia była wielkim błędem amerykańskiego sądownictwa. Dość szybko okazało się, że proces był skandaliczną mieszanką uprzedzeń, niepohamowanych ambicji i chęci zaspokojenia społecznej żądzy odwetu na przybyszu znikąd, ktory w kilka lat podbił Fabrykę Snow. Sędziowie nie byli lepsi od oskarżonego - sędzia Laurence Rittenband zmieniał narzeczone jak rękawiczki, gustując zwłaszcza w tych młodszych o kilkadziesiąt lat. Uwielbiał prowadzić sprawy gwiazd - wcześniej rozwodził Elvisa Presleya, ustanawiał ojcostwo Cary'ego Granta. Dopytywał się dziennikarzy śledczych, jaki powinien wydać wyrok. Część amerykańskich mediow postrzegała Polańskiego jako "dziwacznego karła mowiącego ze śmiesznym akcentem". Podczas gdy dla europejskich dziennikarzy był wielkim artystą, ktory padł ofiarą purytańskiej moralności i hipokryzji, dla ich kolegow zza oceanu stał się obcym, ktoremu należało dać nauczkę.

Reżyserka, umiejętnie wplatając w narrację fragmenty filmow Polańskiego, udowadnia, że ci, ktorzy go sądzili, brali fikcję za rzeczywistość. W ich oczach to on był diabłem gwałcącym Mię Farrow w filmie Dziecko Rosemary. Jeden z nich zauważa, że w każdym z jego filmow występuje kąpiąca się kobieta i dybiący na nią mężczyzna. W realnym świecie było nie inaczej - wszak oskarżony dopadł swoją ofiarę w jacuzzi…