Zapraszamy na otwarcie nowej wystawy czasowej poświęconej twórczości niezwykle wszechstronnego artysty.- Krzysztofa Okonia

20 grudnia 2025, godzina 17.00
Muzeum Ziemi Kłodzkiej w Kłodzku
ul. Ignacego Łukasiewicza 4

Wstęp wolny!

Krzysztof Okoń – polski wiolonczelista, malarz i rzeźbiarz, urodzony 23 stycznia 1939 w Warszawie, zmarł 9 października 2025 w Krakowie, Dzieciństwo i młodość spędził w Zakopanem, później przeniósł się do Krakowa, gdzie studiował grę na wiolonczeli w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W latach 1960–1963 kontynuował studia w Rzymie w klasie włoskiego wiolonczelisty Enrico Mainardiego w Akademii Muzycznej św. Cecylii oraz u francuskiego wiolonczelisty André Navarry w Accademia Chigiana w Sienie. Od 1964 występował w „Trio Krakowskim” razem z Jerzym Łukowiczem (fortepian) i Antonim Cofalikiem (skrzypce). oraz jako solista z zespołem smyczkowym Al’Antico. Jako solista z zespołem smyczkowym Al’Antico wygrał konkurs Fundacji Herberta von Karajana w Berlinie. Z „Trio Krakowskim” koncertował w Europie, USA, Jordanii i Algierii, a w 1965 zespół zdobył I Nagrodę Premio Antonio Vivaldi na konkursie muzyki kameralnej w Sienie organizowanym przez Accademia Chigiana, Złoty Medal miasta Rzymu w 1973 i Nagrodę Miasta Krakowa w 1975. Przez trzydzieści lat był profesorem w Szkole Muzycznej w Krakowie.

Malarstwem na szkle, już w dzieciństwie, zainteresowały Krzysztofa Okonia ciotki: siostra mamy, która wstąpiła do klasztoru oraz druga, będąca kustoszem muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem. Pierwsze próby malowania szklanych tafli artysta rozpoczął w 1965 roku i już w kilka miesięcy później zaczął klarować się jego osobisty, bardzo różniący się od ludowego tradycyjnego malarstwa styl, który wciąż rozwijał, pełen plam barwnych i oryginalnie dobieranych tonacji.

Od końca lat 70., chcąc odświeżyć swoje doznania twórcze, artysta zaczął interesować się rzeźbą i drewnem, z którym od najmłodszych lat miał bliski kontakt, bowiem jego ojciec był nadleśniczym. Rzeźbienie, dzięki całkowicie innym właściwościom i używanym narzędziom, pozwoliło na wydobycie o wiele większej ekspresji dramatycznej.

W latach 90. pojawiają się pierwsze grafiki, a dokładniej płaskorzeźby w drewnie, ulubionym materiale artysty. Pełne ekspresji, ostre głębokie, nieco nerwowe pociągnięcia rylca porównywał z energicznymi staccatami smyczka wiolonczelowego.

Kolejną fascynacją stają się obrazy malowane na desce ze swoją ciekawą,, szorstką materią malarską, pełne ciemnych, sczerniałych kolorów i mocnych pociągnięć.

W 1992 roku artysta otrzymał Nagrodę im. św. Brata Alberta, za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie sztuki sakralnej”

Ważniejsze wystawy indywidualne:
1969, 1974, 1979, 1984, 1996 – Zakopane, Muzeum Tatrzańskie
1973, 1982, 1992 – Zakopane, Galeria BWA
1975 – Warszawa, Galeria Ars Polona
1978 – Radom, Muzeum im. Jacka Malczewskiego
1980, 2000, 2005 – Warszawa, Państwowe Muzeum Etnograficzne
1981 – Galeria Bayer, Leverkusen, Niemcy
1983 – Galeria Art. Sans Frotiere, Strasbourg, Francja
1985 – Faselsad Gallerie, Heidelberg, Niemcy
1986 – Castelo Franco Veneto, Casa Giorgione,Włochy
1989 – Galeria „LʼEstage”, Sztokholm
1992 – Hambacher Schloss, Hambach, Niemcy
1991 – Ośrodek Kultury Polskiej w Budapeszcie
1994, 1996, 2011- Muzeum Nikifora w Krynicy-Zdrój
2000, 2005 – Warszawa, Państwowe Muzeum Etnograficzne
2001 – Biblioteka Centralna w Kopenhadze
2005 – Muzeum Okręgowe w Radomiu
2007-2008 – Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej
2010 – Muzeum Okręgowe w Bielsku Białej
2012 – Muzeum Śląskie, Katowicach
2012, 2018 – Regionalny Ośrodek Kultury w Bielsku-Białej
2014 – Muzeum Archidiecezjalne im. Kardynała Karola Wojtyły w Krakowie
2019 – Centrum Kultury Chrześcijańskiej w Kłodzku
2020-2021- Muzeum Miedzi w Legnicy
2023 – Muzeum Powiatowe w Nysie