współczesna muzyka ludowa tworzona na bazie szamańskiej tradycji

Jeszcze jesienią tego roku chcemy zaprezentować tę muzykę polskim słuchaczom.

Wspomnień Gendosa (sagysh to właśnie wspomnienie) będą mogli posłuchać mieszkańcy

• Gdańska, "Plama", ul. Pilotów 11:

23.11.2007, godz. 20:00, bilety 10 zł

• Szczecina, Teatr "Kana", pl. Świętych Piotra i Pawła 4/5:

24.11.2007, godz. 19:00, bitety 15zł/20zł

• Wrocławia, Klub Łykend, ul. Podwale 37/38:

27.11.2007, godz. 20:00, bitely 15zł/20zł

• Jeleniej Góry, Galeria BWA, ul. Długa 1:

28.11.2007, godz. 18:00, bitely 20 zł

Solowe występy, misteria, naładowane potężną energią, ukazują szamańską duszę artysty, piękno tuwińskich piosenek, niesamowitość khoomei (śpiewu gardłowego).

Każdy solowy koncert jest spektaklem, który pochłania słuchacza bez reszty.

Gennady Chamzyryn jest mistrzem śpiewu Kargyraa, najniższego z trzech podstawowych stylów khoomei.

Kargyraa przypisana jest do szamańskiej tożsamości muzyka, tożsamości związanej z korzeniami „szamańskiego drzewa” czyli najniższej, podziemnej sfery.

W koncerty wplatane są elementy mistyczne, szamańskie.

Każde wystąpienie rozpoczyna się rytuałem oczyszczenia sceny.

Szamańskie kamłanie powiązane jest z brzmieniem rytualnych instrumentów: blaszanego bębna druidzkiego, buddyjskiego dzwonka, tuwińskiej drumli czy szamańskiego bębna - dungura.

Wszystko to spowite dymem artyszu, tuwińskiego kadzidła.

Gennady wprowadza nas w świat azjatyckich stepów, syberyjskiej tajgi, przeszłości i przyszłości.

Swoim śpiewem składa hołd rodzicom, tajdze, która jest jego domem, bezkresnym przestrzeniom przemierzanym przez stada koni, zwierzętom, wodzie, wiatrowi.

W pieśniach spotykamy się z przodkami, którzy brali udział w wyprawach Dżyngis Hana, kupcami którzy na grzbietach wielbłądów pokonywali dystans pomiędzy Kyzyłem a Pekinem, uwodzicielskimi dziewczynami.

W trakcie koncertu Gendos prezentuje wszystkie trzy podstawowe style gardłowego śpiewu.

Najniższy, KARGYRA średni KHOOMEI (ten dał nazwę gardłowemu śpiewaniu) i najwyższy SYGYT.

Gra również na tuwińskich instrumentach, które w rękach mistrza opowiadają nam różne historie.

Delikatnie brzmiąca cytra – chadagan, natrętny i ostry doschpulur, wprawiający w trans HOMUS, będący wierzchowcem, w wyprawach w zaświaty, strojny w magiczne kwiaty i dzwonki SZAMAŃSKI BĘBEN - dungur, opowiadają historie, legendy, wiersze.

Kultura tuwińska, jak każda, wypracowała wiele rodzajów piosenek.

Jedne umilały czas w trakcie podróży, stąd ich charakterystyczny rytm.

Inne śpiewane były przy ognisku, niefrasobliwe, miłosne często żartobliwe.

Jeszcze inne wychwalały piękno natury, nieco patetyczne, ale jak natura piękne.

Były pieśni poświęcone zmarłym, melancholijne lub groźne w zależności jaki był charakter wspominanej osoby.

Śpiewano też kołysanki, w których dzieciom opowiadano bajki prosząc jednocześnie duchy o opiekę.