Dom o Zielonych Progach

Dynamiczne brzmienie, zaskakujące zwroty harmonii piosenek oraz folkowy charakter piosenek Domu – to jest to, co liczni miłośnicy tej formacji lubią najbardziej. Niektórzy wymieniają dziś jednym tchem nazwę zespołu wśród takich klasyków poezji śpiewanej, jak Stare Dobre Małżeństwo albo Wolna Grupa Bukowina.

Członkowie grupy, którzy za nazwę przyjęli tytuł pięknego wiersza Kazimierza Węgrzyna, wychowywali się na piosenkach swoich wielkich poprzedników i w jakiś sposób były one dla nich wzorem. Zajmując od parunastu lat ważne miejsce na muzyczno-poetyckiej scenie, są ich następcami i kontynuatorami, choć zdążyli wypracować swoją własną, niepowtarzalną drogę. Nie porywając się na ryzykowne porównania, można stwierdzić z całym przekonaniem, że piosenki Domu weszły do kanonu utworów, które można usłyszeć na szlaku, w schroniskach czy przy ognisku. Często nikt już nie pamięta autora czy wykonawcy, a „Gór mi mało” czy „Zostanie tyle gór” doczekały się wielu wersji. To chyba najlepszy dowód popularności i jakości piosenki, gdy „idzie w lud” i staje się jego własnością.

Od samego początku, filarem grupy jest Wojtek Szymański – kompozytor, gitarzysta i wokalista obdarzony ogromną charyzmą i wrażliwością na dobry tekst, który umiejętnie wzbogaca swoją muzyką. Doskonałym kontrapunktem od 2016 roku jest dla niego Agata Świerczyńska, energiczna, wyrazista i uwielbiana zwłaszcza przez męską część publiczności. Bartosz Pelton Zalewski to klasa sama w sobie. W Domu najczęściej gra na gitarze basowej, ale też śpiewa,  komponuje i pisze teksty. Najmłodszym członkiem zespołu jest kontrabasista i basista – Marcin Chatys. Swoim graniem dodaje każdemu utworowi głębi brzmienia.

Wkrótce po powstaniu, na YAPIE w roku 2002, zespół zdobył potrójne laury: pierwsze miejsce w konkursie, nagrodę SKPB Łódź oraz nagrodę publiczności. Od tej pory Dom przeszedł długą drogę. Zmieniło się brzmienie, skład instrumentalny i wokalny zespołu.

Dziś jest to grupa dojrzałych muzyków, mających na koncie setki koncertów, udział w licznych festiwalach i przeglądach. Mimo wielu zmian w składzie i zmieniającego się z czasem brzmienia, jedno się nie zmieniło: wciąż, jak przed kilkunastu laty, chodzą po górach, wciąż można ich spotkać na małych występach w schroniskach i bacówkach lub gdzieś przy ognisku. Jednoczą ludzi których łączy wspólna miłość, miłość do gór, którą ciągle słychać w wielu ich piosenkach. I choć każde z nich ma już swój własny dom, wciąż budują również ten wspólny – o zielonych progach.