Beztlenowce

Ingmar Villquist

reżyseria: Ingmar Villqist

scenografia: Piotr Szmitke

muzyka: Mirosław Witek

obsada:

Andrzej Dopierała, Marek Rachoń, Ewa Kutynia, Violetta Smolińska

Te kameralne miniatury dramatyczne łączy opowieść o ludzkim cierpieniu i bólu. Każda z postaci zmaga się ze swoim demonem, często nie nazwanym, nie do końca określonym, racjonalnie niewytłumaczalnym. Pełno tutaj niedopowiedzeń, przemilczeń, wieloznaczności. Bohaterowie przedstawiani w codziennych, nieraz bardzo intymnych sytuacjach, poddawani są wiwisekcji, obnaża się ich, do głosu dochodzą skrywane, często wstydliwe uczucia - miłości, paraliżującego lęku, wewnętrznego zniewolenia, samotności. Bohater pokazany jest zawsze w relacji z drugim człowiekiem...

BEZTLENOWCE

Tasiemce, przywry, pierwotniaki, laseczki tężca, zgorzel gazowa - wszystkie żyją w środowisku nie zawierającym tlenu atmosferycznego. A podobno miłość jest potrzebna do życia, jak tlen... Beztlenowce to cztery jednoaktówki. Tym, co je łączy jest intensywność miłości, albo pożądania, które prześladują bohaterów tej sztuki.