Antygona w Nowym Jorku - Opole

Janusz Głowacki

W opinii krytyków dramat ten uchodzi za najwybitniejsze dzieło teatralne Głowackiego. Przedstawia on historię z życia trójki bezdomnych emigrantów "mieszkających" w jednym z nowojorskich parków. To ludzie, którzy są na samym dole hierarchii społecznej: Sasza - Żyd z Petersburga, były malarz; Pchełka - cwaniaczek z Polski, epileptyk i alkoholik oraz Anita - Portorykanka, tytułowa Antygona. Jej antyczna poprzedniczka z tragedii Sofoklesa, pochowała swojego brata wbrew królewskiemu zakazowi, za co ściągnęła na siebie karę. Sytuacja się powtarza, Anita również z uporem dąży do pogrzebania zwłok przyjaciela. Utwór ten jest więc czytelny i rozumiany wszędzie, gdzie się go wystawia, na tym polega jego siła. Jest to jednak przede wszystkim opowieść o ludziach, dla których mit ziemi obiecanej rozsypał się w drobny pył, o poszukiwaniu więzi z drugim człowiekiem, o próbie zachowania człowieczeństwa i godności. Choć jest w niej również tragifarsowe potraktowanie tematu bezdomności i komizm dialogów. Według Jana Kotta, słynnego teatrologa, dramat ten to jedna z trzech najważniejszych polskich sztuk ostatnich dziesięcioleci, a Głowackiego należy umieścić obok największych współcześnie tworzących dramaturgów: Sławomira Mrożka i Tadeusza Różewicza.