KRONIKI

OBYCZAJ LAMENTACYJNY

Drogi widzu i krytyku, Budowanie tego spektaklu poprzedziły badania nad bardzo szczególną muzyką. Szukaliśmy w różnych krajach, nie tylko europejskich, ale także na Dalekim Wschodzie, tradycji lamentowania. Nie tylko tradycji prawdziwego, ludzkiego płaczu towarzyszącego pogrzebowi bliskiej osoby, ale takiego płaczu, który posiadałby utrwaloną muzyczną strukturę, pewien kanon. Trafiliśmy do Epiros, pogranicza Grecji i Albanii, do regionu w Europie, w którym wszystkie śpiewane pieśni były lamentami, nazywano je także polifonicznymi lamentami. Lamentowano w związku z pogrzebem, z weselem, czy w związku z wygnaniem. Ów spektakl ma w tle, jedynie w tle, historię Gilgamesza, historię nieudanej inicjacji w życie wieczne, historię w jakimś sensie każdego z nas. Nie opowiadamy jednak losów dawnego króla. Opowiadamy o pewnym pogrzebie. Gilgamesz w naszej opowieści to jedynie pretekst do refleksji nad umieraniem.