Fritz Kater

Na motywach filmu Time stands still Petera Gothara

przekład  Mateusz Borowski, Małgorzata Sugiera

• reżyseria:   Tomasz Gawron
• scenografia:   Szymon Gaszczyński
• muzyka:   Michał Górczyński
• projekcje:   Thomas Johannes Harzem
• sufler, inspicjent:   Barbara Zając

OBSADA

Matka - Małgorzata Niemirska

Hagen - Krzysztof Szekalski

Wujek Breuer, dyrektor szkoły i nauczyciel wf - Henryk Niebudek

Adriana - Karolina Porcari 

Peter - Andrzej Szeremeta

Ralf, jego brat - Jacek Wytrzymały

Ina/Yvonne -  Marta Król

Jolanta/nauczycielka - Maja Hirsch

Milan/jej mąż - Paweł Prokopczuk

Fritz Kater a właściwie Armin Petras, urodził się w 1966 r. w Bad Kleinen, jest absolwentem szkoły Ernsta Buscha w Berlinie. Współpracował z grupami teatralnymi w Niemczech Wschodnich, w 1987 r. przeniósł się do Niemiec Zachodnich. Od 1990 r. pisze dramaty pod pseudonimem Fritz Kater. Największy rozgłos przyniosła mu sztuka Czas kochania, czas umierania; część trylogii, na którą składają się jeszcze Fight City.Vinieta oraz We are Kamera. Na festiwalu w Mülheim Kater otrzymał tytuł najlepszego dramatopisarza niemieckiego 2003 roku. W corocznym plebiscycie pisma Theaterheute Czas kochania, czas umierania uznany został za najlepszą niemieckojęzyczną sztukę sezonu, a jej prapremierę zrealizowaną w Thalia Theater w Hamburgu za najlepsze wystawienie w 2003 r.

Czas kochania, czas umierania to historia młodych ludzi, których czas dorastania przypadł na końcowy okres istnienia NRD. Ich dalsze losy toczą się już współcześnie, po zburzeniu muru. Tekst Katera dotyka doświadczeń pokolenia wchodzącego w dorosłe życie w latach 80., w rzeczywistości schyłkowego socjalizmu. Ale Kater nie tworzy sentymentalno- komicznej historii w stylu głośnego filmu Good Bye, Lenin! – Nie zależy nam na odtwarzaniu realiów tamtego okresu. – mówi reżyser, Tomasz Gawron. – Dogrzebujemy się do własnej pamięci, pamięci tamtego czasu, żeby przyjrzeć się sobie samym dzisiaj; żeby odtworzyć tamte emocje: to jak wtedy kochaliśmy, jak się buntowaliśmy i o czym marzyliśmy. Bolesne jest to, że podczas tej pracy uświadamiamy sobie, ile straciliśmy młodzieńczej wrażliwości, naszej wiary w przyszłość.