Woyzeck

W spektaklu wykorzystano utwory zespołu Gówno.

Reżyseria - Grzegorz Jaremko Dramaturgia - Marcin Cecko Scenografia - Natalia Giza Kostiumy - Rafał Domagała Światło i wideo - Marek Kozakiewicz, Adam Lipiński Muzyka - Bartosz Dziadosz Asystentka reżysera - Malwina Szumacher Asystentki scenografki - Magdalena Kujawa, Julia Makówka Współpraca muzyczna - Piotr Domiński Inspicjent - Wojciech Sobolewski Kierowniczka produkcji - Magda Igielska Przekład - Sława Lisiecka

występują: Tomasz Tyndyk, Maria Maj, Rafał Maćkowiak, Jan Dravnel, Mateusz Górski, Paweł Smagała

Spektakl Grzegorza Jaremki oparty będzie na dramacie Georga Büchnera, XIX-wiecznego niemieckiego rewolucjonisty, pisarza i przyrodnika. Fabuła „Woyzecka” osnuta jest wokół prawdziwej historii młodego mordercy z Lipska. Büchner sportretował swojego bohatera z niezwykłym współczuciem, ukazał go jako ofiarę okrutnego, bezdusznego społeczeństwa, które depcze każdego, kto nie pasuje do jego norm. Dzieje Woyzecka nie zostały jednak opowiedziane do końca, a tekst znaleziony po śmierci pisarza pozostał we fragmentach. Mimo to, a może właśnie dzięki tej ułomności, „Woyzeck” od ponad wieku uwodzi twórców teatralnych i operowych.


Grzegorz Jaremko z tego rewolucyjnego tekstu wydobywa temat kształtowania się męskiej tożsamości. W jego interpretacji mężczyźni otaczający głównego bohatera to kumple z podwórka, garażowy band. Dramatyczny konflikt nie polega na zderzeniu klas społecznych, ale na konfrontacji różnych sposobów kształtowania, testowania i wyrażania swojej męskości. W tej opowieści o dojrzewaniu energia macho zderza się z męskością miękką, sensualną i rozmytą. Wstyd i lęk inicjacji Woyzecka znajdują ujście w świecie wirtualnym, gdzie bohater eksperymentuje ze swoim ciałem i wizerunkiem. Kiedy wirtualne eksperymenty nie przynoszą wyzwolenia, dochodzi do realnej zbrodni. Miejscem prowokacji jest zatęchły garaż, a może chłopięcy pokój z widokiem na brzeg jeziora.


Niedokończona sztuka Büchnera staje się więc pretekstem do postawienia pytania o współczesną męską tożsamość.


Czy posiadamy rytuały inicjacyjne na wzór tych, które były progiem dorosłości dla wojowników dawnych plemion? 
Do jakich kulturowych wzorów męskości mamy dziś dostęp?
 Jaka jest relacja między tożsamością mężczyzny a fizjologią ciała?
 Gdzie jest przestrzeń buntu wobec stereotypu mężczyzny? 
 Czy jest możliwy projekt nowej męskości?

Spektakl rekomendowany widzom pełnoletnim.