Lukrecja Borgia

„Lukrecja Borgia” Gaetano Donizettiego uważana jest przez historyków za kamień milowy na drodze ogólnego rozwoju włoskiej opery. Oparta na tle dramatu Wiktora Hugo pod tym samym tytułem, stanowi jedno z ogniw pośrednich pomiędzy stylem operowym Rossiniego i Verdiego. Reprezentuje zarazem styl operowego bel canta w późnej fazie jego rozkwitu: odnajdujemy tu nie tylko pięknie prowadzone linie melodii i efektowne wokalne popisy, ale także niepospolitą, jak na czasy „przedverdiowskie”, rozpiętość i siłę dramatycznej ekspresji. Przejmująca zaś finałowa aria Lukrecji porównana być może z niektórymi słynnymi „lamentami” w operowych dziełach Renesansu. Obecnie „Lukrecja Borgia” - jak wiele oper Donizettiego - przeżywa renesans zainteresowania.