Noc Teatrów w Cricotece

19 czerwca 2021 o godzinie 21.00 wraz z Krakowskim Teatr Tańca zapraszamy do udziału w instalacji performatywnej „Okno holenderskie”, autorstwa Eryka Makohona i Pawła Łyskawy. Zostanie ona zaprezentowana w ramach krakowskiej Nocy Teatrów.

Miejsce: Cricoteka oraz lokale usługowe na ul. Nadwiślańskiej (Binokle, Studio Tatuażu „Nie Po Drodze”, Klub Cellario, iClinica, Biuro Podróży „Dotyk Słońca”)

Instalacja działać będzie w godzinach 21.00-22.30, dołączyć można w dowolnym momencie, szacowany czas przejście instalacji to 25 minut.

„Twórcy instalacji, Eryk Makohon i Paweł Łyskawa, podkreślają analogię pomiędzy światem tańca i prostytucją, dla których elementem wspólnym jest motyw ciała na sprzedaż. Ciała, którego w sytuacji zagrożenia epidemiologicznego nikt nie chce (bądź nie może) kupić. W nowej rzeczywistości, zdeterminowanej przez dystans społeczny taniec stał się „nielegalny”. Historie tancerki i prostytutki znów się spotkały. Instalacja buduje paralelę z jednej strony między sztuką a działaniami usługowymi, z drugiej – między ciałem w tańcu a ciałem w seksbiznesie. Tworzy się ten sposób wywrotowa alegoria środowiska tańczących i choreografujących freelancerek i freelancerów, jako szalenie plastycznego organizmu, dostosowującego się do oczekiwań innych. Polski taniec rozwija się bowiem przede wszystkim w modelu grantowym. Wiążę się to ze swoistym paradoksem – artystki i artyści niezależni, którzy – jak mogłoby się wydawać – istnieją poza systemem/władzą, rozumianym tutaj w kategoriach instytucjonalnych, jednocześnie systemowi podlegają. Warunkiem powodzenia w konkursie grantowym czy castingu jest umiejętność wpisania się w narzuconą przez organizatorki i organizatorów narrację. W skrócie – trzeba się umieć sprzedać. W tym ujęciu tańczące „ja” staje się jednocześnie uległe i aktywne; wydaje się produktem programu grantowego i czymś wobec niego niezależnym. I chociaż dzisiaj taneczna profesja nie należy już do zawodów wyklętych, to niezależna choreografia wciąż pozostaje niedofinansowana i marginalizowana. Instalacja jednocześnie przejaskrawia tę sytuację i rzuca na nią nowe światło, które ma ukierunkować uwagę widzek oraz widzów na współzależności tańca i szeroko rozumianego biznesu, a co za tym idzie – problem zacierających się granic między sztuką a produktem. Ważnym kontekstem dla działań wystawiających się na pokaz performerek i performera będzie doświadczenie pandemii jako czasu szeroko rozumianego zawieszenia z jednej oraz niepokoju z drugiej strony”. /Alicja Muller, „Taniec mój widzę bezdomny”/

Tytułowe okno nawiązuje również do sytuacji współczesnej kultury, która została przeniesiona do internetu. Okno w tym przypadku to także popularny symbol komputerowego systemu operacyjnego – „Windows”, który znajduje odbicie w grafice promującej instalację.

Instalacja trwa 90 minut, każdy performer/performerka prezentuje swoje ok. 4 minutowe solo w zapętleniu, doprowadzając się do granic wytrzymałości fizycznej. Działania performerów odnoszą się do aktu ofiarowania siebie widzowi – przechodniowi, lub/i samemu sobie. Działania w geście całkowitego poświęcenia nawiązują do aktu seksualnego.

Tematem działań artystów jest przekroczenie granicy – na poziomie kinestetycznego, emocjonalnego, wydolnościowego, transowego czy innego działania fizycznego. Działaniom towarzyszy idea pogłębionej świadomości, koncentracji, ekstatycznego skupienia lub bezgranicznego wejścia w dany poziom percepcji, czy odczuwania. W tym właśnie akcie koncentracji przejawiała się intymność – jako paralela, reprezentacja intymności charakteryzującej akt seksualny.

Autorzy projektu: Eryk Makohon i Paweł Łyskawa

Performerzy: Natalia Dinges, Krystian Łysoń Alicja Müller, Paulina Nowicka, Agnieszka Skorut, Magdalena Skowron

Teksty: Anna Królica, Alicja Müller

Współpraca: Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka

Partnerzy: Studio Tatuażu “Nie Po Drodze”, iClinica, Binokle, Klub Cellario, 7Eleven Travel Service

Produkcja instalacji współfinansowana była ze środków Miasta Krakowa.