MUSICAL

Agnieszka Osiecka dla swojego pokolenia była kimś więcej niż poetką i autorką piosenek. Była Muzą ludzi, którzy wyrywali się z siermiężnej, smutnej, cenzurowanej rzeczywistości i marzyli o prawdzie i wolności, o odrobinie szaleństwa, o poezji.(...) Agnieszka Osiecka miała bardzo wielu przyjaciół, kochała ludzi, piła z nimi wódkę, czasem się kłóciła, zawsze otwierała przed nimi drzwi swego mieszkania. A jednocześnie była ostrożna, jakby trochę podejrzliwa. I chyba wśród tych wszystkich przyjaciół, wśród całej masy ludzi, którzy umawiali się z nią na piwo, którzy z nią pisali piosenki, wyjeżdżali na Mazury bardzo samotna. Kiedyś powiedziała, że człowiek nie może sprzedawać całego siebie. W filmie, jaki nakręciła o niej Grażyna Pieczuro, patrząc w niebo mówi do Seweryna Krajewskiego: Jak już będę tam, na górze, to czasem tu do was na ziemię zejdę. - A jak to zrobisz? pyta kompozytor. Wskazując świetlistą pręgę na niebie (czy to przeleciał odrzutowiec, czy tak się ułożyło światło) odpowiada: A po takiej ścieżce. Bo Osiecka lubiła żyć, lubiła świat z wszystkimi jego słabościami, śmiesznostkami, zakrętami. Ale jednocześnie miała w sobie świadomość przemijania i śmierci. Przemijanie to było odchodzenie miłości, odchodzenie młodości, to był a świadomość istnienia tych młodych dziewczyn, których urodą okrutną zaroi się Paryż i Kutno. A śmierć? Do musicalu Dziś straszy napisała piosenkę Pożegnanie z poetką. Pożegnała sama siebie. Czy ktoś umiałby piękniej pożegnać poetessę tego przetrąconego, zbyt wcześnie odchodzącego pokolenia? Barbara Hollender, Rzeczpospolita 10.03.1997