Schulz: Pętla

Reżyseria: Konrad Dworakowski

Muzyka: Paweł Odorowicz Projekt scenografii i kostiumów: Konrad Dworakowski Kostiumy i elementy scenografii: Anna Adamiak Wykonanie scenografii: Jacek Szumacher, Adam Galicki Konsultacja choreograficzna: Joanna Jaworska-Maciaszek Wizualizacje: Rami Shaya / HOLLYBABA Obsada: Janusz Adam Biedrzycki, Joanna Chmielecka, Michał Jóźwik, Majka Justyna, Małgorzata Lipczyńska, Tomasz Rodowicz Muzycy: Konrad Dworakowski (lira korbowa, głos), Paweł Odorowicz (altówka), Małgorzata Pawluk (wiolonczela) Światło: Tomasz Krukowski Dźwięk: Marcin Dobijański Kierowniczka produkcji: Majka Justyna Produkcja: Teatr CHOREA, Fabryka Sztuki w Łodzi

Czas trwania: 80 minut Wiek widzów: 14 +

„Istotą rzeczywistości jest sens. Co nie ma sensu, nie jest dla nas rzeczywiste. Każdy fragment rzeczywistości żyje dzięki temu, że ma udział w jakimś sensie uniwersalnym.”

„Nie ma ani okruszyny wśród naszych idei, która by nie pochodziła z mitologii - nie była przeobrażoną, okaleczoną, przeistoczoną mitologią. Najpierwotniejszą funkcją ducha jest bajanie, jest tworzenie „historyj”.”

„Schulz: Pętla” jest twórczą interpretacją prozy Brunona Schulza, która staje się zarówno punktem wyjścia jak i szkieletem całej historii.

Poprzez poszukiwanie i przekraczanie granic pomiędzy ludzkim ciałem a materią, spróbujemy wejść w proces twórczy sugerowany przez Jakuba - bohatera opowiadań, w kluczowym dla autora „Traktacie o manekinach”. Spróbujemy metaforycznie wejść w kompetencje Stwórcy, by wykreować na scenie człowieka „na obraz i podobieństwo manekina” z wszelkimi konsekwencjach tego nadużycia. Nasza uzurpatorska wizja, poprowadzi nas przez doświadczenia, które zbadają konsekwencje tego czynu.

Dotykamy tematu pamięci, tego jak kształtuje naszą fizyczność i jak wpływa na duchowy aspekt naszego bytu. Chcemy stworzyć metaforę świata zmierzając wraz z bohaterami do źródeł, wiedząc, że jest to cel niemożliwy. Tę niemożność traktujemy jako przywilej naszej wyobraźni, która poszukując odpowiedzi nieustannie podsuwa nam hipotezy. Chcemy dotrzeć do naszych indywidualnych mitologii, próbując sprostać rzeczywistości, która nas otacza, odkryć nasz mit założycielski.

Filozoficzno-poetycka refleksja o naszych ojcach, mitach, naszych kamieniach węgielnych. Nie szukamy odpowiedzi, pytamy. Próbujemy dotrzeć do tego co nas konstytuuje, przyglądamy się temu jak historie indywidualne i nasza wspólna historia nas kształtują. Próbujemy odczytać między słowami Brunona Schulza inspiracje do opowiadania o nas samych. Sprawdzamy jak zagęszczają się napięcia pomiędzy nimi. W spektaklu idąc za sugestią autora próbujemy przejść proces, który opisuje w manifeście jakim jest „Mityzacja rzeczywistości”. Próbujemy dotrzeć do naszego źródłosłowia przechodząc ten proces na próbę, wiedząc, że niejednoznaczność wspomnień i wrażeń i tak nam na to nie pozwoli.

Spektakl jest realizacją teorii teatrów równoległych, którą na potrzeby naszej twórczości wcielamy w „Pętli”, dążąc do stworzenia osobnych narracji: tej która jest na scenie i tej, którą tworzycie we własnej wyobraźni posługując się naszymi obrazami i sugestiami.

„Słowo w potocznym dzisiejszym znaczeniu jest już tylko fragmentem, rudymentem jakiejś dawnej wszechobejmującej, integralnej mitologii. Dlatego jest w nim dążność do odrastania, do regeneracji, do uzupełniania się w pełny sens. Życie słowa polega na tym, że napina się ono, pręży do tysięcy połączeń, jak poćwiartowane ciało węża z legendy, którego kawałki szukają się wzajemnie w ciemności.”

„Dofinansowano ze środków Narodowego Centrum Kultury w ramach programu Kultura - Interwencje 2020”.