ERNANI

GIUSEPPE VERDI

Występ Opery Bałtyckiej w ramach XI Bydgoskiego Festiwalu Operowego.

Opera ta choć swoją polska premierę (Warszawa, 1851) miała zaledwie siedem lat po prapremierze (Wenecja, 1844) nie zadomowiła się w repertuarze polskich teatrów operowych (po wojnie o jej inscenizację pokusiły się bodaj jedynie Opera Śląska i łódzki Teatr Wielki). Zważywszy, że pod względem urody melodii i ekspresji dramatycznej nie ustępuje tak przecież popularnej u nas operze Nabucco (Ernani jest dziełem zaledwie dwa lata późniejszym), powinna szturmem zdobyć serca wybrzeżowych melomanów.

Libretto oparte jest na niegdyś sławnym dramacie Victora Hugo (autora powieści Katedra Notre Damme i Nędzników) Hernani. Ponoć pisarz nie był zachwycony, że jego pełen głębszych wartości utwór posłużył za kanwę dla opery, dla którego to gatunku nie żywił chyba większej sympatii i szacunku (nic dziwnego: niemal wszystkie jego dzieła zostały wykorzystane przez XIX wiecznych librecistów, a Hugo nie zarobił na tym złamanego grosza). Tak czy inaczej: dramat Hugo jeszcze za jego życia był uważany za anachroniczny, dziś wcale nie wystawia się go w teatrach dramatycznych; przeżył tylko dzięki operowej wersji Verdiego.

Pełna pasji historia pobudziła Verdiego do napisania niezwykle pięknej, emocjonalnej muzyki. Każda aria to majstersztyk muzycznego piękna, finał I aktu poraża swych rozmachem i potęga brzmienia, chór spiskowców (to szlagier tej opery!) działa niemal jak prozac, a finał wyciska łzy największym twardzielom.

Ernani to także ogromne wyzwanie dla śpiewaków, którzy mają tu dużo do pośpiewania i dla inscenizatorów, którzy muszą zrobić coś, by dziwaczną dla współczesnego widza treść uczynić nie tylko przystępną, ale i atrakcyjną.