Chleb powszedni

wg Gesine Danckwart

'Chleb powszedni" to skomponowany ze słów mały utwór muzyczny. Kalejdoskop scen, fragmentów rzeczywistości, obejmujących jeden dzień z życia... Chleb powszedni czyli od świtu do zmierzchu, czyli znowu sam muszę jeść wciąż to samo. Dzięki swej muzyczności i lekkości tekst Gesine brzmi niczym rozpisany na głosy monolog współczesnego, młodego pokolenia. Pokolenia straconego(?), złożonego z miejskich monad, zagubionych i samotnych jednostek, uciekających w pracę, wciąż jednak poszukujących tego drugiego. Ela, Gala, Nelke, Sesam, Ulrich. Choć każdy z nich jest inny, mówi inaczej, co innego robi, ma inną przeszłość, teraźniejszość, przyszłość (a może tylko teraźniejszość?), ich głosy brzmią podobnie. Nie wchodzą jednak w bezpośredni kontakt. W tym świecie ludzie nieustannie się mijają, nie są w stanie się dotknąć, jakby wychodząc z domu, zabierali ze sobą dzielącą ich od zmierzchu do świtu ścianę. Czasem nie są w stanie rozpoznać nawet samych siebie. Nieliczne próby nawiązania kontaktu są albo nieświadome, kiedy ich wypowiedzi przypadkowo się zazębiają, albo też są serią migawkowo krótkich, utartych sloganów. Te złudne chwile kontaktu niczego jednak nie zmieniają. Samotność powraca. Wszyscy znowu mówią jak na początku dnia: unisono, ale każdy oddzielnie. Powoli schodzą się do swoich mieszkań, zamykając dzień i zamykając tekst. Jutro zacznie się kolejny. Chleb powszedni.