BORISLAV STANKOVIĆ

Borislav Stanković Stabor to artysta globalny o charakterze w najlepszym

tego słowa znaczeniu, lokalnym. Jego perfekcyjne wynaturzone rysunki przyspieszają tętno, podsuwają odpowiedzi, stawiają pytania. Są bez wątpliwości autorytatywnym źródłem wszelakiej wiedzy. Stankovic z wielkim powodzeniem stosuje dobrze znaną, lecz rzadko ujawniającą mistrzostwo autora, metodę narracyjnego haka. To oznacza, że obyczajowe treści jego rysunków są w warstwie narracyjnej genialnie oczywiste. Jednak po dłuższym smakowaniu prac widać w nich wielość wyrafinowanych interpretacji. Perfekcyjna pop-artowa zrozumiała efektowna kreska skrywa pod warstwą zamalowanego papieru filozoficzne treści. Początkowo zatrzymuje wzrok niezwykłą kompozycją rysowanego dzieła. Następnie przykuwa uwagę (po nasyceniu pierwszymi estetyczni wrażeniami) filozoficzną wolterowską opowiastką. Wypływającą daleko poza to, co Stanković zawarł w rysunku. Jeśli w komponowaniu na papierze pełnych ukrwionych postaci z naszej rzeczywistości jest jakaś magia, a głęboko wierzę, że jest, to w sposób jędrny wyraża się ona w tętniących energią pracach tego twórcy, prace autora obejmującego świat szerokimi ramionami (czytaj zainteresowaniami). W dziełach Stankovića widać motywację i upór. Czyli coś, co wielki pisarz amerykański John Steinbeck nazwał mieszaniną wiary i zuchwalstwa. To z lekka instynktowne, ba, zwierzęce uczucie, pozwala mu zatriumfować nad światem oglądaczy. Stanković depcze, w imię skrótowego analitycznego spojrzenia podszytego śmiechem, zużytego archetypy i autorytety. Depcze je w myśli zasady, że najłatwiejsza droga do serc biegnie przez biurko artysty. Przez owe globalne ikony.

Zdzisław Smektała